Kolejny poznański pomnik sławiący siłę pruskiego oręża odsłonięty został 10 lat później, bo w dniu 6 sierpnia 1899 roku. Był nim ponad trzynastometrowy obelisk wzniesiony pośrodku placu strzelniczego piechoty, znajdującego się pomiędzy obecnymi ulicami Bukowską i Grunwaldzką, w pobliżu kasyna wojskowego przy ul. Szylinga.

Monument ten potocznie nazywany był Pomnikiem Grenadierów. Upamiętniał on żołnierzy 6 Regimentu Piechoty (na terenie ich koszar zresztą się znajdował), którzy polegli podczas wojny z Austrią (1866) oraz wojny z Francją (1870-71).

Pomnik wykonany został z piaskowca przez poznańską firmę kamieniarską Benna Sametzkiego. Na kwadratowej bazie o czterech stopniach postawiony został mierzący 13,5 metra, zwężający się ku górze obelisk. W jego dolnej partii umieszczona została tablica dedykacyjna poświęcona poległym żołnierzom 6 Pułku Piechoty.

Dalsze dzieje „pomnika grenadierów” były bardzo burzliwe:

• już w 1905 roku został zniszczony przez uderzenie pioruna, ale niemal natychmiast, bo jeszcze w tym samym roku został odbudowany;

• po pierwszej wojnie światowej i zwycięskim Powstaniu Wielkopolskim nie został zniszczony, a tylko pozbawiony pruskich oznaczeń;

• w okresie międzywojennym przekształcony został w pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego;

• w czasie okupacji hitlerowskiej przywrócono mu pierwotny wygląd i pierwotne znaczenie ideowe;

• po zakończeniu II wojny światowej zamieniony został natomiast w monument upamiętniający generała Karola Świerczewskiego „Waltera”.

Ostatecznie rozebrany został pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku.

Paweł Cieliczko

Bibliografia:

• Eugeniusz Goliński, Pomniki Poznania, Poznań 2001, s. 129.

• Arthur Kronthal, Poznań oczami Prusaka wzorowego, Poznań 2009, s. 124 i 202.

• Krzysztof Makowski, Mieszkańcy miasta, [w:] Pocztówki opowiadają historię. Miasto Poznań 1896-1918, pod red. S. Kemlein, Lüneburg 1997.

• Witold Molik, Poznańskie pomniki w XIX i na początku XX wieku, „Kronika Miasta Poznania” 2001, nr 2, s. 7-40.